Wodorowy test oddechowy to narzędzie diagnostyczne wykorzystywane do diagnozowania chorób przewodu pokarmowego, takich jak Zespół Przerostu Bakteryjnego Jelita Cienkiego (SIBO), Zespół Jelita Drażliwego, czy zaburzenia wchłaniania węglowodanów
Test jest zalecany w przypadku dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, takich jak biegunki, zaparcia, bóle brzucha, wzdęcia, nadmierna ilość gazów, zaburzony rytm wypróżnień, czy nieprawidłowe stolce.
Wykorzystuje się go do diagnozowania zaburzeń wchłaniania i nietolerancji węglowodanów (m.in. nietolerancji laktozy i fruktozy) oraz w diagnostyce SIBO.
SIBO, czyli zespół rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego, to schorzenie polegające na zwiększeniu liczby bakterii w jelicie cienkim człowieka.
Zaburzenia tej równowagi mogą wynikać z różnych przyczyn, takich jak długotrwałe przyjmowanie leków, w tym antybiotyków, przewlekły stres, mający negatywny wpływ na bakterie znajdujące się w jelicie, czy choroby pasożytnicze.
Objawy SIBO mogą być różne i obejmują bóle brzucha, wzdęcia, nadmierne gromadzenie i oddawanie gazów, uczucie pełności w brzuchu, biegunki, a także utratę wagi i niedożywienie. Czasami mogą się pojawić stolce tłuszczowe, utrata masy ciała, anemia czy niedobory pokarmowe.
Niektóre badania wskazują, że nawet 80 proc. osób z zespołem jelita drażliwego (IBS) ma SIBO.
Wykonanie testu opiera się na wykorzystaniu naturalnych procesów, jakie są zachodzą podczas trawienia. Powstający wówczas wodór wytwarzany jest przez bakterie w procesie fermentacji węglowodanów, która zachodzi w jelicie. Gaz ten przedostaje się następnie do krwi, a stamtąd do pęcherzyków płucnych. Stąd jest wydalany z organizmu.
U osób zdrowych stężenie wodoru w wydychanym powietrzu jest bardzo niskie. W przypadku, gdy trawienie węglowodanów nie przebiega prawidłowo, dochodzi do nadmiernej ich fermentacji. W efekcie tego wytwarzane są duże ilości wodoru, które następnie wydalane są wraz z wydychanym powietrzem.
Badanie polega na pobraniu próbek oddechowych od pacjenta. W tym celu wykorzystuje się specjalne urządzenie, które mierzy ilość wodoru w wydychanym powietrzu. Osoba badana wdycha powietrze, zatrzymuje je w płucach przez ok. 15 sekund, a następnie wykonuje energiczny wydech, wykorzystując do tego jednorazowy ustnik.
Próbka pobierana jest kilkukrotnie. Pierwszy raz przed obciążeniem, kiedy pacjent jest na czczo, a kolejne pomiary wykonywane są w 15., 30 i 60., minucie po spożyciu specjalnego roztworu węglowodanowego.
Test jest badaniem nieinwazyjnym i łatwym do wykonania.
Prawidłowe przygotowanie do testu zapewnia uzyskanie wiarygodnego wyniku. Nieprawidłowe przygotowanie powoduje, że wynik nie będzie miarodajny.
Badanie SIBO można wykonać, jeśli upłynęło co najmniej:
Dieta obowiązuje na 24 godziny przed testem (w całym dniu przed testem), a w przypadku osób, które cierpią na zaparcia – na 48 godzin (całe dwa dni prze testem).
Dozwolone są tylko:
Jeżeli któryś z ww. produktów nie jest spożywany na co dzień i nie wiadomo jak się na niego reaguje, to lepiej unikać jego spożycia również podczas przygotowania do testu.
